Recenzje książek: Dzieci Getta. Ostatni świadkowie zagłady - M. Łucyan #121

Dzieci Getta. Ostatni świadkowie zagłady

Magda Łucyan

Nie wiem jak Wy ale ja lubię sięgać po takie książki. 

Autorka opowiada 5 historii, które są niesamowicie trudne. W tej książce głos zostaje oddany osobom, które jako dzieci przeżyły koszmar wojny, zagłady. Będąc dziećmi spotkało ich to co najgorsze. Zamiast cieszyć się beztroską najmłodszych lat, zostały zmuszone do życia w nędzy, zniewoleniu, tragicznych warunkach. I właśnie Magda Łucyan opisuje ich historie, dopuszcza do głosu. Jest to na pewno trudna książka, na pewno nie dla ludzi bardzo wrażliwych. Miałam wrażenie, że jestem tam razem z bohaterami, patrzę oczami dziecka, które spędza dzieciństwo w żydowskim gettcie. O horrorze jaki te dzieci przeżywały tam uwięzione nawet nie trzeba pisać bo myślę, że każdy zdaje sobie sprawę z tragedii jaką była wojna. 

Jest to doskonały reportaż, książka z literatury faktu, którą serdecznie Wam polecam. Myślę, że warto po nią sięgnąć.

Opis książki:

"Wyrok śmierci wydano na nich jeszcze przed narodzinami.

Wybuch wojny zniszczył mój świat, moje poczucie bezpieczeństwa. W getcie spędziłam trzy i pół roku. To było trzy i pół roku w piekle – wspomina Krystyna, która z dziesięcioosobowej rodziny jako jedyna przeżyła wojnę.

Na początku byliśmy jeszcze wszyscy razem, nie mieliśmy pojęcia, że nasze dni są policzone. Nie wiedzieliśmy, czym jest strach, głód i walka o życie – tak swoje przerwane dzieciństwo pamięta Józef.

Z czasem się do tego przyzwyczajamy. Do widoku trupów na chodnikach i do myśli, że być może ja będę następny – wyznaje po latach Marian.


Świat, który znali, zniknął nagle wraz z napaścią Niemców na Polskę. Niemal od razu oni i ich rodziny stali się dla okupantów podludźmi. Z miesiąca na miesiąc rosły represje, odbierano im kolejne prawa, aby w końcu zabrać im także to najbardziej podstawowe – prawo do życia.

Nakazano zamknąć wszystkich Żydów w wyznaczonych, szczelnie zamkniętych dzielnicach. W gettach. Tam codziennie towarzyszyły im potworny głód, wszechogarniający strach i lęk przed utratą kogoś bliskiego. Patrzenie na śmierć i cierpienie stało się ich codziennością. Cieszyć mogli się tylko tym, że mają jeszcze dość sił, aby przeżyć kolejny dzień.

Świadków tych okropnych wydarzeń z dnia na dzień jest coraz mniej. Jesteśmy ostatnim pokoleniem, które ma możliwość posłuchać opowieści o najtragiczniejszych wydarzeniach drugiej wojny światowej z pierwszej ręki. Usłyszmy ich głos i nie dopuśćmy do tego, aby te historie kiedykolwiek się powtórzyły."